Nah krijg je en dat heb je voor de rest van je leven.
Nah blijft dus onderdeel van je leven, het blijft altijd bij je en niet als een vriend.
Na jaren erachter komen dat er bepaalde dingen zijn die je niet kunt zoals vroeger.
Komt dat door ouderdom of door mijn nah?
Evenwicht problemen komen door mijn nah.
Dat mijn conditie wat achteruit gaat kan door het ouder worden komen.
Er gaat geen dag voorbij of je wordt er weer herinnerd dat je nah heb.
Door mijn nah gaan dingen niet zo als het "normaal" zou moeten gaan, altijd rekening houden met de gevolgen van mijn nah.
Dat vind ik meestal goed te doen, maar soms frustreerd mij dat enorm.
Ik accepteer mijn nah zoals ik dat heb.
Dat betekent echt niet dat ik blij mee bent, zeker niet nah beinvloed ongevraagd zoveel je leven.
Hoe ga jij hier mee om?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten