Mei 2009 nu 12 jaar geleden veranderde mijn leven plotseling.
Opeens kon ik bijna niets meer en was aan bed gekluisterd.
Het ziekenhuis en daarna revalidatie oord hebben mij weer goed op weg geholpen dat ik uiteindelijk mij zelf thuis alleen kon redden.
Daarna begon eigenlijk mijn nieuwe leven!
Een leven wat ik mij echt niet had kunnen voorstellen of beter gezegd ik had nooit kunnen bedenken dat mij dit zou overkomen.
Met vallen en opstaan oftewel lerend van wat goed gaat maar zeker ook wat niet goed gaat.
Daarbij heb ik zeker geleerd wat vandaag niet lukt dat lukt mij misschien later wel.
Dat was en is nog steeds mijn houvast, wat nu niet lukt komt later wel en lukt het dan nog niet helaas dan!
Vooruit kijken en zoveel mogelijk proberen te genieten van het leven.
Sporten is een uitlaat klep voor mij geworden maar sporten is ook erg belangrijk om te revalideren en om ook zo gezond mogelijk te blijven.
Daardoor lijkt het alsof het beter met mij gaat en misschien zelfs beetje genezen!
Maar dat is het niet, ik kan er wel veel en veel beter mee omgaan ik weet mijn sterke maar ook mijn zwakke punten.
Wat mij niet lukt dat doe ik ook niet.
Afgelopen jaren kan ik er steeds beter mee omgaan zowel geestelijk als lichamelijk.
Ik ben geen 2.0 of zo ik ben en blijf de persoon die ik altijd was.
Sommigen hebben daar nog wel eens moeite mee en denken dat een verandering door het infarct is gekomen.
Dit heeft mij uiteindelijk wel sterker gemaakt en durf ik ook meer voor mij zelf op te komen.
Het leven eindigt echt niet als je NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) hebt, je moet het anders doen dan wat je gewend of misschien gehoopt had.
Zelf heb ik mijn NAH geaccepteerd ik hoop dat anderen mij accepteren.
Dit verhaal gaat zo'n 6 jaar terug. Ik,
BE Alink, ontmoette Brigitte van der Laan eind 2014 in Nederland, de Alinkers
waren niet eens te koop. Ik was naar Nederland gekomen om de Alinkers uit te
proberen, te kijken hoe mensen reageerden, en uit te zoeken wie onze 'klanten'
zouden zijn. Dit was iets nieuws, dus zelfs ik als uitvinder ervan, moest alles
helemaal opnieuw ontdekken.
We hebben in heel Nederland
campagne-evenementen gehouden en Brigitte wilde naar een van de evenementen
komen, maar haar omstandigheden weerhielden haar ervan het te halen. Ze sms'te
en belde me, kapot dat ze de kans gemist had en in tranen was. Het brak mijn
hart, dus besloot ik een omweg te maken en haar te bezoeken direct na het
evenement dat ze had gemist, zodat ze toch de Alinker kon proberen.
Dit zijn wij tijdens die eerste
ontmoeting!
Brigitte vertelde me dat ze een
hersenoperatie had ondergaan, waardoor ze hersenbeschadiging opliep, wat leidde
tot mobiliteitsproblemen en verder resulteerde in een alleenstaande moeder met
5 jonge kinderen. Ja, je kunt hier tussen de regels door lezen.
Het systeem waarin we leven drijft
mensen met een handicap in armoede en Brigitte zag die realiteit onder ogen. Ik
heb in de eerste jaren van de Alinker zoveel geleerd over het
'ziekenzorg'-systeem, hoe mensen worden afgedankt, hoe de samenleving mensen
met een handicap behandelt en hoe isolatie een veel groter probleem is dan de
symptomen van een ziekte, operatie of ongeluk.
Maar zo hoeft het niet te zijn. Wat als
we gewoon voor elkaar opdagen? De Alinker zelf is één ding, maar mijn idee
groeide dat ik mijn bedrijf kon gebruiken als een manier om een andere
realiteit te creëren en een gemeenschap op te bouwen, misschien zelfs een
beweging.
Ik besloot om een crowdfundingcampagne
voor Brigitte op te zetten. Dit werd de allereerste campagne die ons later
inspireerde om de crowdfunding-mogelijkheid in onze website te integreren.
We ontmoetten Brigitte om een video te
maken, bouwden haar campagne, lanceerden deze en al snel was haar campagne
voltooid. Ik was verbaasd over de vrijgevigheid van mensen en hoeveel ze graag
kwamen opdagen toen we het verhaal van Brigittes deelden. Dit kan iedereen
overkomen, en met het delen van Brigittes heeft ze ons in feite geholpen zich
bewust te worden van wat er met je gebeurt, een innerlijk beeld van hoe mensen
worden behandeld en gestigmatiseerd.
De Alinkers waren niet eens te koop, en
toen hadden we alleen de Medium !! Brigitte had een Small nodig. Het is
geweldig om na te denken over hoe we begonnen zijn en waar we vandaan kwamen en
wat er nodig was om hier te komen.
Brigitte was geduldig en kreeg
uiteindelijk haar kleine Alinker.
Het is veilig om te zeggen dat haar
leven drastisch is veranderd. Getuige zijn van deze foto's en het ongelooflijke
aantal kilometers dat ze al heeft afgelegd, ben ik zo dankbaar dat ik dit ding
heb mogen uitvinden.
@ diederik74 en @vanderlaanbrigitte zijn
blij en actief en zijn voor ons de reden om te doen wat we doen.
Veel liefs Brigitte en Diederik, je
inspireert veel mensen hoe ze uit hun isolement kunnen komen en weer actief en
betrokken kunnen zijn.
De pose van #superwoman en #spiderman is
geweldig!
Terug naar het oude om verder te kunnen is dat wat wij allemaal graag willen?
Of moeten we niet terug willen maar vooruit kijken naar de toekomst!
De onbekende toekomst naar een nieuw "normaal" leven.
Hoe gaan en moet dat straks?
Zou er iemand daar het antwoord voor hebben of wordt het een lange zoektocht?
Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.
een soort van ontdekkings reis die we met de hele wereld moeten maken.
Ons opnieuw uitvinden wat normaal voor ons gaat worden.
Onze levens zullen de komende tijd gaan veranderen.
En dat allemaal ongevraagd!
Vandaag heerlijk ontspannen kunnen wandelen door het Fochteloërveen.
Het begon met veel bos maar hoe verder ik kwam hoe opener het werd.
Ook dit moois zag ik, een merrie met veulen en ik vermoed dat in de verte de vader (hengst).
Super gaaf om dit in de vrije natuur te kunnen zien.
Een groot gebied was afgesloten omdat dat een vogel gebied is.
Weinig vogels gezien maar wel erg veel gehoord.
Ik dacht dat moois kan ik allemaal vanaf boven heel mooi zien en vol goede moed ben ik begonnen naar boven te lopen.
Maar hoe hoger ik kwam kreeg ik het steeds moeilijker.
Halverwege langzaam en erg voorzichtig weer naar beneden gelopen.
Ik heb geen geen hoogtevrees dacht ik altijd.
Toch heb ik er nu erg veel last van, misschien komt het door het Wallenberg Syndroom dat zou ik niet weten.
Wel baalde ik flink dat ik niet naar boven durfde te gaan om alles goed te kunnen overzien en nog meer van dit mooi natuur gebied te kunnen genieten.
Vanaf de uitkijk toren ben ik door gewandeld.
Niet goed weten waar ik nu was en waar ik naar toe ging.
Achteraf had ik beter terug kunnen wandelen.
Maar op een gegeven moment was er een klap hekje waar ik langs kon en op een heel smal paadje terecht kwam.
Een plek waar niemand anders was en ik daar alleen aan het dwalen was absoluut niet meer wetend waar ik was en welke richting ik uit ging.
Maar opeens zag ik iets bekend in de verte.
Daar stond de uitkijktoren waar ik niet op durfde.
Toen had ik een beetje in de gaten hoe ik aan het lopen was.
Ik hoopte ergens uit te komen waarbij ik zo weer bij mijn vertrekpunt zou aankomen.
Helaas was dat niet het geval en kwam ik op het fietspad uit die richting de Norgervaart loopt.
Gelukkig kon ik weer eerder naar links afslaan lopen naast een brede waterweg kwam ik weer op de Kolonievaart uit.
De laatste kilometers waren lang en erg saai.
Maar met het beeld van de merrie en haar veulen in mijn gedachte was ik alsnog tevreden.
Mijn easyrider stond nog steeds op de plek waar ik hem achter gelaten heb.
Ik was blij dat ik kon zitten.
Via Veenhuizen terug naar huis gefietst.
Voor vandaag genoeg beweging gehad.
Vanmorgen heerlijk kunnen wandelen.
Het was vanmorgen erg rustig wat mensen betreft de vogels lieten zich wel allemaal luidruchtig horen.
Niets is dan fijner om zo te kunnen genieten van de natuur.
Al scheen de zon op tijd je kon het nog wel fris noemen.
Wat is nu een teken van de lente behalve dat het steeds groener wordt buiten.
De rechte rijen met bloeiende tulpen in verschillende kleuren.
Daarvoor hoef ik niet naar de bollenstreek dat kan ook bij mij om de hoek.
Over een lang pad met aan weerszijden bomen en natuurlijk bos waar wat bijna een muziek stuk leek van vogel geluiden.
Zoveel verschillende geluiden van verschillende vogels.
Als je wilt welke vogels dat kan ik je vertellen, deze kunnen vliegen.
Vlak voor mij stak er een eekhoorn over die zo snel een boom in klom dat hij wel leek te vliegen.
Nog geprobeerd om de eekhoorn te vinden en op de foto zien te krijgen maar helaas nergens meer te zien.
Een lange laan met bomen in een gebied met een oude geschiedenis liet mij wel wegdromen naar wat en wie hier in de loop der tijd allemaal gepasseerd zijn.
Bij het 'Spaanse Kerkhof' een rondje om de hevel gelopen waar men vermoed vroeger een kapel heeft gestaan.
Daar was het vanmorgen een stuk warmer dan onder de bomen.
Geen wind en de zon brandde daar al lekker.
Toch wel bijzonder in de omgeving van een oude kolonie.
Duizenden bezoekers staat er op deze Noodoproep.
Ik kan mij voorstellen dat er plekken zijn in Nederland waar dat voorkomt.
Vandaag was ik alleen daar op dat moment.
En was ook al weer richting huis aan het wandelen.
Ik probeer zoveel mogelijk doordeweeks op dit soort plekken te gaan wandelen dan is er bijna niemand.
Maar ja ik kan mij het wel erg goed voorstellen dat je hier wilt wandelen omdat het hier erg mooi is.
Nieuw: Maak wandelen leuker met de gratis Ommetje-app
Wandelen houdt je hersenen gezond. De app Ommetje motiveert je om dagelijks een ommetje te lopen. Start met vrienden, familie of collega’s een eigen wandelcompetitie of ga de uitdaging aan tegen de rest van Nederland. Zo motiveer je elkaar om dagelijks een Ommetje te maken. De app is ontwikkeld met hoogleraar neuropsychologie Erik Scherder. Hij deelt regelmatig een hersenfeitje. Loop je mee?
Opeens mag je niet meer doen wat eerst zo heel gewoon was.
Gesloten sportclubs, horeca, sport faciliteiten, verenigings leven en nog heel veel meer.
Hoe lastig dit ook is het is maar voor een korte periode.
Voor mijzelf geld dit al vanaf mei 2009 opeens kon ik niet meer mijn gewone dingen meer doen.
Ik mag het wel maar heel veel lukt mij helaas niet meer.
Plotseling verandert het leven dat je gewend was, ju kunt niet meer de gewone dingen doen die zo gewoon voor je waren.
In Nederland hebben wij geen lockdown hier mag je nog naar buiten om een frisse neus te halen.
Bedenk dat in heel veel landen bijna alles op slot zit.
Voor iedereen een rot periode, weinig meer kunnen doen, de onzekerheid dat jij of je familie corona virus vrij blijft.
Voor mensen met hersenletsel is veel van dit niets nieuws en moeten zij soms helemaal opnieuw beginnen met dingen te leren.
Wat zo gewoon was dat is nu niet meer gewoon.
Zoveel niet meer kunnen doen zonder dat hun iets gevraagd werd!
Door deze rot virus krijgt iedereen met maatregelen te maken wat het hele leven op z'n kop zet.
Opeens moet je dingen anders gaan doen, op een andere manier je zien te vermaken of hoe te kunnen blijven sporten.
Contact met je familie gaat opeens veel moeilijker en moet je het op een andere manier doen.
Straks als dit weer voorbij is dan kan iedereen weer met het gewone leven verder!
Wij hersenletsel getroffen kunnen dat helaas niet.
Misschien dat je nu een heel klein beetje meemaakt wat voor velen voor ons elke dag zo is en dat ook altijd zo zal blijven.
