Hardlopen en wandelen

 

Vanmorgen was ik op tijd wakker waarna ik dacht dan ga ik op tijd hardlopen, en dan naar de winkel.

Net voordat ik de deur uit wilde gaan begon het hier te hozen buiten waarop ik had van daar wacht ik wel even op.

Toen het niet meer regende ben ik eerst naar de winkel geweest dan had ik dat alvast gedaan, en kan ik na het hardlopen rustig douchen en rustig bijkomen.

Na de boodschappen opgeruimd te hebben naar buiten gegaan om te gaan hardlopen.

De stretch sportlegging van Hema zit heerlijk, met een touwtje in de hoge taille maakt dat de legging perfect blijft zitten ook al zit er een zware telefoon in de grote telefoonzakje op de rechterbeen, en de huissleutels in sleutelzakje achterop. 

Een grote broekzak op de linkerbeen zou ik wel erg waarderen, behalve dat ik links ben, dat ik dan bij een lange hardloop ronde drinken kan meenemen, en mijn telefoon met pasjes.

Opeens zie ik een bordje met RUST. Ik dacht toen nog even dat is wel aantrekkelijk om een rust pauze te nemen, maar toen ik dichterbij kwam stond er een ander bord waarop stond RUST Gesloten.

Dat werd niet rusten maar door lopen.

Toen ik dichterbij Norg kwam zag ik een telescoopkraan mast hoog boven de bomen uit steken.

Nieuwsgierig als ik was waar deze kraan stond ben gaan kijken.

Mijn vermoeden dat de kraan bij de tijdelijke bassischool De Hekkaker op de Brinkhofweide staat klopte.

Over een paar dagen staat daar een complete tijdelijke school.

Vanaf de Brinkhofweide terug naar huis gelopen om thuis een warme douche te nemen ipv een frisse douche tijdens het hardlopen.

Op de Easy rider naar Spijk, klussen in de schuur, en wandelen langs de dijk.

 Afgelopen vrijdag middag naar Spijk gefietst.

De fiets was gelukkig die vrijdag morgen weer klaar door Fietsservice Norg ik kan zonder problemen weer fietsen.

Zaterdag aan het klussen geweest in de schuur van Brigitte.

Deze wordt vervangen door een andere schuur, zoveel ik kon al los gemaakt wat los kon.

Plannen hoe ik dit in de komende weken ga doen tijdens hert klussen.

Maar dat hoeft niet meer sinds gistermiddag, de schuur is al opgehaald😃

Dat scheelt mij weer werk, nu alleen de fundering van de oude schuur moet nog verwijderd worden.

Zondag 8 juni hebben wij de 32e Pinkster - Zeedijk - Wandeltocht gewandeld.

Georganiseerd door W.S.V. Spirit vanaf het Eemshotel werden wij met een bus naar de Eemshaven gebracht om vandaar terug te wandelen naar het Eemshotel.

Aangekomen bij het Eemshotel kregen wij een medaille en ontbijt.

We begonnen met regen, maar gelijkelijk aan werd het droger, en kwam er een waterig zonnetje door.

Uiteindelijk zijn wij droog aangekomen.

Dit zou de natste wandeling zijn geweest van alle keren van deze georganiseerde wandeling.

Hopelijk kwam dat niet door ons, want voor ons was dit de eerste keer dat wij meewandelden.

De Alinker onderin opbergruimte van de bus gelegd.

Daarna gauw de bus ingegaan daar was het droog.

Zwijgen is geen optie

 

Henk Nijmeijer

 

  Tweedegraads connectie2de

Regenboogambassadeur Provincie Drenthe. Projectleider Groninger Kracht. Toezichthouder en voorzitter Rekenkamer. Voormalig Statenlid en zorgbestuurder. Gepensioneerd

Steeds vaker hoor ik het om mij heen: “Moet het nou weer over de regenboog gaan? Het wordt ons door de strot geduwd.” Mensen zeggen moe te worden van zichtbaarheid, van kleur, van de voortdurende oproep tot inclusie. De term ‘regenboogmoeheid’ zingt rond in gesprekken, in artikelen, in politieke reacties. En hoewel ik deze gevoelens serieus neem, moet ik toch een tegenvraag stellen: zijn we moe van de regenboog — of zijn we moe van de confrontatie met dat wat nog steeds niet vanzelfsprekend is?

Regenboogmoeheid is, hoe wrang ook, een symptoom van vrijheid. Want wie moe is van het gesprek over uitsluiting, onderdrukking of geweld, heeft zelf blijkbaar het voorrecht niet te worden buitengesloten. Je kunt je permitteren om te zuchten als je weer een vlag ziet wapperen, omdat je er zelf nooit onder hoeft te schuilen. Voor veel LHBTI+ personen is zwijgen echter geen optie. Nog altijd worden mensen uitgescholden, bedreigd, geslagen of uitgesloten — om wie ze zijn, wie ze liefhebben, of hoe ze eruitzien.

En ja, ik begrijp dat zichtbaarheid ongemak kan oproepen. Maar het doel van zichtbaarheid is niet provoceren. Het is de meest vreedzame manier om te zeggen: wij zijn er ook. Zichtbaarheid is een uitnodiging tot gesprek, geen aanval. Een regenboogvlag is geen ideologie, maar een herinnering aan de mensen die eronder leven. Elke vorm van emancipatie kent weerstand. Dat is niet nieuw. Maar laten we niet de fout maken om vermoeidheid te verwarren met onrecht.

Wat mij in de gesprekken de laatste tijd raakte, is dat ook LHBTI+ personen zelf aangeven moe te zijn. Niet van zichzelf. Niet van hun leven. Maar van de constante vraag uit hun omgeving: “Wat vind jij ervan?” telkens als er een nieuw incident is, een nieuwe rel, een nieuwe actie in het nieuws. Ze willen niet steeds uitleggen. Niet telkens opnieuw als woordvoerder dienen. Niet telkens de strijd aan hoeven gaan. En ik begrijp dat. Het is zwaar om in een wereld te leven die jouw bestaan steeds opnieuw in twijfel trekt — zelfs als je er ogenschijnlijk ‘vrij’ mag zijn.

Misschien is het tijd dat we die vermoeidheid niet zien als onverschilligheid, maar als een signaal. Een signaal dat de last van zichtbaarheid soms oneerlijk verdeeld is. Niet iedereen wil voorop in de stoet. Niet iedereen heeft de energie om altijd de barricade op te gaan. En dat is begrijpelijk. Maar precies daarom moeten we als samenleving helder zijn: niemand mag tot zwijgen worden gebracht. Niet door publieke moeheid, niet door politieke gemakzucht, niet door het verwijt van ‘te veel aandacht.’ Zodra we dat toestaan, winnen niet de waarden van rust en nuance — dan wint de stilte die door uitsluiting is afgedwongen. Ik denk dan vaak aan de woorden van James Baldwin:

“Not everything that is faced can be changed. But nothing can be changed until it is faced.”

Wie zich vermoeid voelt door de regenboog, kijkt misschien liever weg. Maar we kunnen het ons niet veroorloven om dat te doen. We hebben het gesprek nodig. De zichtbaarheid. De verhalen. Niet om te provoceren — maar om recht te doen aan het leven van mensen die nog altijd niet veilig zijn. In de klas. Op de sportclub. Op straat. Thuis.

De regenboog is geen marketinglogo. Het is een krachtig symbool van menselijke waardigheid, van diversiteit, van vrijheid. En echte vrijheid betekent dat je jezelf kunt zijn — zonder angst, zonder schaamte, zonder uitgeput te raken van je bestaan.

Laten we elkaar dus niet verwijten dat het onderwerp weer aan bod komt. Laten we elkaar bevragen waarom het nog steeds nodig is. En laten we elkaar daarin vasthouden, ook als we moe zijn. Want pas als niemand meer hoeft te schuilen, pas als niemand meer uitgeput raakt van het zichzelf zijn — dán kunnen we echt rusten.

Paas vakantie op Schiermonnikoog met onze fietsen.

 

Donderdag 17 april op tijd op mijn fiets gestapt om naar Brigitte in Spijk te te fietsen.

's Avonds naar Groningen om daar bij Lieke te gaan eten waar ik te horen te horen kreeg waar wij die avond naar toe zouden voor mijn verjaardag cadeau.

Dat bleek dus Matthijn Buwalda te zijn die deze avond optrad in Martiniplaza.

Zijn theater tour heet Sterrenhemel.

In plaats van steeds naar beneden te kijken kijk eens omhoog.

Dat bracht mij terug naar toen ik jong was op mijn bed naar boven keek.

Niet naar boven naar de hemel naar alle sterren, maar eerder vooruit in de toekomst te kijken, of beter gezegd te fantaseren hoe mijn toekomst er uit zou kunnen zien, wat mijn rol daarin zou zijn.

Startrek was, en is nog steeds, mijn favoriete serie met de Enterprise met captain Picard en zijn crew.

Het ontmoeten van zoveel verschillende wezens die anders dan ons zijn, maar toch weer het zelfde als ons, misschien komt daar mijn gevoel weg dat ik altijd mijzelf mag zijn wanneer ik dat wil.

Na een fantastische avond te hebben gehad was het tijd om terug naar Spijk te gaan.

Vrijdagmorgen 18 april moesten wij vroeg uit bed, want om 08.30 moesten wij op onze fietsen zitten voor onze fietstocht naar Lauwersoog.

In Lauwersoog gaan wij op de boot naar Schiermonnikoog om daar de paasdagen door te brengen.

Na een fietstocht van 60 kilometer kwamen wij op tijd aan in de haven van Lauwersoog, bij de poort naar de boot moesten we onze qr code laten scannen, en konden wij de boot op fietsen.

Aan het aantal fietsen dacht ik dat het niet echt druk was op de boot totdat wij in de boot kwamen en aan de andere kant van het dek nog net een plaatsje voor ons tweeën konden vinden.

Kop koffie met een appeltaartje erbij om te vieren dat wij het gered hadden om bij de boot te komen, maar ook om het begin van onze vakantie te vieren.

Op Schiermonnikoog aangekomen zijn wij eerst naar de VVV gefietst.

Vanaf de boot werden wij het fietspad op naar het dorp gestuurd langs de dijk.

Dat fietspad lang een beetje scheef, om het water van de dijk af te laten lopen waarschijnlijk, maar dat is met een driewielfiets niet echt prettig.

Op een gegeven moment moesten wij recht afslaan naar het dorp waar wij na wat gehobbel bij een heel mooi vlakke weg te komen. (dit bleek de langste kaarsrechte weg van Schiermonnikoog te zijn)

Bij binnen fietsen van het dorp lag de VVV gelijk aan de rechterkant, samen met natuur monumenten in één gebouw.

Vandaar, via het gesloten buitenbad, gefietst naar het Houtkachel huisje dat er precies zo uitzag als op de foto's

Een klein, maar super leuk, huisje die wij de komende dagen ons huis mochten noemen.

Onze riante slaapkamer bewonderd waar wij al snel tot de conclusie kwamen dat wij daar niet onze weekend tassen in kwijt konden.

Die kwamen ergens anders in het huisje te staan.

De bedden moesten nog wel opgemaakt worden, en dat was niet zo makkelijk als anders omdat de bedden in een heel knus kamertje waren.

Nadat wij gesetteld waren, Brigitte pannenkoeken ging bakken heb ik een aantal houtblokken voor de kachel gehaald.

In het huisje zat geen cv maar een houtkachel wat het huisje nog knusser maakte.

Helaas moet ik 's nachts er een aantal keren uit om naar het toilet te gaan wat elke keer wel een kleine uitdaging was elke nacht, maar ik werd daar steeds beter en handiger in.

Na een zeer goede nacht, te hebben ontbeten met een bruinbolletje choco pasta met 2 koppen koffie zijn wij zaterdag 20 april op onze fietsen gestapt om via de kobbeduinen bij het bunker museum aan te komen.

Deze bleek helaas dicht te zijn waarop wij verder gefietst zijn richting de rode vuurtoren.

Onderweg zijn wij ergens rechts afgeslagen waarop wij bij het strand van de Noordzee kwamen.

Onze fietsen gestald om naar het strand te wandelen om zo dicht mogelijk bij de waterlijn te komen.

Daar iemand gevraagd als die meneer een foto van ons wilde maken van ons tweetjes op het strand aan de kustlijn. (Ik moest het in het Duits aan de meneer vragen, het is gelukt dus waarschijnlijk heeft meneer mij goed kunnen verstaan)

Na de fotoshoot bij het water, de duin foto's zijn wij verder gefietst naar de vuurtoren.

Via een omweg bleek later, wij hadden ergens een weggetje gemist.

Maar omdat Schiermonnikoog niet zo groot is bleef het bij een klein omweggetje.

Omdat wij toch wel een beetje trek begonnen te krijgen zijn wij naar De Berkeplas gefietst om daar te gaan lunchen.

Omdat het deze zaterdag mooi weer was hebben wij daar heerlijk buiten op het terras geluncht.

Via een vernieuwd pad met houtsnippers zijn wij Vredenhof op Schiermonnikoog gekomen.

Heel erg indrukwekkend om dat te zien hoe broederlijk vriend en vijand naast elkaar op hun laatste rustplaats liggen.

.

Toen wij terug fietsten zagen wij de Wassermann bunker liggen.

Dat werd onze volgende bestemming waar wij via de houtsnippers en fietspad bij de fietsenstalling aankwamen.

Vandaar zijn wij lopend naar boven gewandeld om boven op de bunker een fantastisch uitzicht hadden over het eiland, de Waddenzee, en ver de Noordzee op konden kijken.

Van de Wassermann bunker naar het dorp gefietst om daar nog wat inkopen te doen om via de mooie lang, en vlakke, weg (Heereweg) terug naar de Kooiplaats te fietsen.

Na het eten genieten van de houtkachel die het huisje lekker warm maakte.

(Al moest ik daar ik het begin nog wel inkomen om de kachel op temperatuur te krijgen)

Zondag morgen  20 aprilzijn wij naar het Baken gefietst om via de Kobbeduinen via de bunkermuseum terug naar het houtkachel huisje te fietsen.

Na de lunch in het huisje zijn wij naar de westkant van het eiland gefietst.

In de vogelkijkhut geweest om vogels te bekijken, dat waren dezelfde die wij ook op andere plaatsen op het eiland hadden gezien.

Van de vogelkijkhut naar het breedste strand van Europa gefietst, en inderdaad die was heel breed.

Wij zijn niet het strand op gegaan om naar de waterlijn te lopen dat was ons te ver.

Vandaar zijn wij verder gefietst om bij het Schelpen museum te kijken, wat veel schelpen hebben deze mensen verzamelt, en niet alleen vanaf Schiermonnikoog, maar vanaf stranden uit de hele wereld.

Vanaf het Schelpenmuseum naar het Bunkermuseum gefietst waar de deur open stond.

Omdat wij niet goed op de tijd hadden gelet waren wij daar net na 16.00 uur, de tijd dat het museum dicht ging helaas hebben wij niet de Bunkermuseum kunnen bezoeken.

Vandaar terug gefietst naar ons huisje om 's avonds ergens in het dorp te gaan eten, dat werd bij het Wantij waar wij heerlijk gegeten hebben om met een volle maag weer terug in het huisje te komen.

Maandag morgen 21 april  zijn wij naar het dorp gefietst naar de buurtsuper om daar broodjes te halen, en een paar andere kleine boodschapjes.

Via de mooie lange Heereweg zijn wij terug gefietst naar ons huisje.

Tussen de middag onze broodjes in het huis te hebben gegeten zijn wij weer op onze fietsen gestapt om een ronde over het eiland te fietsen.

Daarbij op camping Seedune te kijken om vandaar via het dorp om terug naar het huisje te fietsen.

's Avonds heel vlug naar De Halte gefietst om lekkere snacks te halen boor ons avondeten.

Scheelt weer afwas omdat dit de laatste avond in ons huisje is.

Helaas moesten wij Dinsdag 22 april het houtkachelhuisje verlaten, en stonden wij met onze bepakte fietsen klaar in de haven om de boot terug naar Lauwersoog te moeten nemen.

Heerlijke Paasdagen samen gehad op Schiermonnikoog helemaal omdat wij onze fietsen bij ons hadden waardoor wij het hele eiland konden bereiken.

De wegen en paden waren netjes, en goed onderhouden.

Al was het niet overal mooi vlak wat met een driewielfiets wel heel erg fijn is.

soms was het even zoeken wat de beste stalplaats voor onze fietsen was, wij wilden niet terugkomen wij onze fietsen die vast tussen andere fietsen was gezet.

Nadat wij de boot waren afgefietst moesten wij een kleine 60 kilometer terug naar Spijk fietsen.

In de haven op Schiermonnikoog was het prachtig weer helaas begon het steeds meer te druppen onderweg om tot motregen over te gaan.

Wij zien niet helemaal droog terug in Spijk aangekomen.

Ondanks dat hebben wij heerlijk genoten van de tijd op het eiland, genoten van de mooie fietspaden, de mooie omgeving, etc.

Woensdag 23 april mocht ik nog terug naar Norg fietsen wat het voor mij een ruime 330 fiets kilometers is geworden die ik gefietst heb afgelopen dagen.

Heerlijk om de vrijheid te hebben om met je fiets naar bijna overal heen te kunnen fietsen zonder anderen te moeten vragen om vervoer wanneer ik dat wil.