 |
| Ik op intensive are in 2009 in UMCG |
In mei 2009 werd ik wakker in het ziekenhuis waar mij verteld werd dat ik een herseninfarct had gehad. Daar werd mij ook verteld dat ik het Wallenberg syndroom daardoor had gekregen.
Mijn strottenhoofd werkte niet zoals die normaal hoort te doen.
Ik kon wel slikken, maar alles wat ik in slikte ging niet via mijn slokpijp naar mijn maag.
Alles wat ik inslikte ging via mijn luchtpijp naar mijn longen.
Hierdoor durfde ik al 72 uur niet te gaan slapen, bang dat ik in mijn slaap alles in mijn longen slikte.
Na overleg met de artsen hebben zij mij in slaap gebracht zodat mijn lichaam rust kreeg, de longontsteking kon genezen.
Na een week werd ik wakker gemaakt, en ik voelde mij toen erg uitgerust.
Daar kreeg ik meer uitgelegd wat mij overkomen was, wat Wallenberg voor mij betekende.
Slik problemen, die nu over zijn ik mag weer alles eten en drinken, maar ook dat Wallenberg inhield dat mijn evenwicht ernstig verstoord is, of beter gezegd die is helemaal weg.
 |
| Mijn 1 persoonskamer in Beatrixoord. |
Na 5 weken UMCG, 3 maanden in revalidatie oord Beatrixoord te haren mocht ik weer naar huis.Thuis gekomen begon het echte revalideren, alles wat in het Beatrixoord zo gemakkelijk leek was dat thuis absoluut niet.
Net alsof ik thuis helemaal opnieuw weer alles moest leren.
In het begin kreeg ik hulp van een ergo therapeute thuis, zij heeft mij geholpen dat ik de Easy rider driewielfiets kreeg.
 |
| Fotoshoot Zonnebloem |
In 2012 ben ik verhuist naar Norg, mijn fiets, via de wmo, kon gelukkig mee wat goed en snel geregeld was dankzij gemeente Noordenveld.Hoe kun je het best je nieuwe woonomgeving verkennen?
Op de fiets natuurlijk, waar ik eerst maar kleine afstanden kon fietsen werden dit vrij snel hele grote fiets afstanden.
De zonnebloem vroeg mij als men foto's van mij wilde maken in de zon voor het komend fietsseizoen.
We hadden toen een mooi voorjaar, maar juist op de dag van de fotoshoot werd ik wakker in een wit Norg😮
Het fietsen ging steeds beter en beter mijn uithouding vermogen groeide en groeide waardoor ik steeds meer aan durfde om te gaan doen.
Beperkingen heb ik niet, want als niet iets doet wat je niet kunt dan heb je ook geen beperkingen.
Uitdagingen had ik zeker wel, ik daagde mij zelf uit om zoveel mogelijk te gaan doen.
beter en meer te kunnen wandelen, ik had dan een groot doel wat ik graag zou willen, maar dit doel verdeelde ik in heel veel kleine stapjes zodat ik steeds gemotiveerd bleef om door te zetten.
Het bleef niet bij alleen wandelen, ik wilde ook graag weer kunnen hardlopen.Door dit steeds te blijven oefenen met kleine stapjes steeds een langere afstand proberen te hardlopen leidde in juni 2015 tot mijn eerste 5 kilometer hardloop wedstrijd in Assen.
Wat was ik blij toen ik over de finish kwam, en nog blijer toen bleek dat ik zeker niet de langzaamste was van alle hardlopers.
Na deze hardloopwedstrijd volgen er nog heel veel meer.
Hardlopen doe ik nog steeds heel erg graag, mijn langste hardloop afstand is de halve marathon.
Wie had dat ooit kunnen bedenken dat ik dat ooit nog zou kunnen, ik had dat zelf nooit kunnen bedenken in ieder geval.
 |
| Samen wandelen, Brigitte op haar Alinker. |
Toen ik Brigitte leerde kennen liep zij achter een rollator, zij wilde graag net als mij meer dan alleen maar te kunnen fietsen.Op het internet zag ik opeens een driewiel loopfiets , de Alinker, voor bij komen.
Zou dat niet iets voor jouw zijn vroeg ik haar.
Nadat zij de Alinker in Groningen heeft kunnen uittesten was zij gelijk verliefd op de Alinker.
Helaas duurde het een jaar voordat zij de juiste maat Alinker had, maar sindsdien begon het wandelen voor haar.
Super trots was ik haar, maar nu moest ik zelf toch meer gaan wandelen om haar bij te kunnen houden.
Na het kleine achterwieltje verandert te hebben naar een groter achterwiel begonnen onze wandel avonturen nog leuker, en uitdagender te worden.
Van 5km wandeltochten tot 4 dagen 40 kilometer wandelen bij de Nijmeegse wandel4daagse.
 |
| Brigitte op haar framerunner op halve marathon in Etten-Leur. |
In 2019 kon ik zelf niet hardlopen bij de Asserstads run, toen zei iemand tegen Brigitte waarom die jij niet mee ipv Diederik.
Brigitte stond aan de start op haar Alinker toen in Assen.
Dat ging erg goed, te goed want zij liep sneller dan mij😥.
Voor haar voelde dit zo goed en vertrouwd, vroeger deed zij aan atletiek in Almere, dat zij meer wilde.
Na wat uitgeprobeerd te hebben werd het de WISP Framerunner, dit loopt vele malen lekkerder, en veiliger, dan met de Alinker.
Na wat korte loopjes wilde zij eigenlijk een halve marathon hardlopen, maar veel organisaties doen best wel moeilijk om met een Framerunner mee te kunnen doen.
Maar in Etten-Leur was het gelijk, natuurlijk mag je bij ons meedoen.
Ja dan moet je wel, daar heeft Brigitte haar eerste halve marathon hardgelopen op haar Framerunner.
Toen had ik wel zoiets van als zij dat kan, dan zou ik dat ook wel kunnen toch?
Onze driewielfietsen, de Alinker en de Framerunner maakt het dat wij samen kunnen bewegen, samen kunnen sporten, samen ergens aan meedoen.
Daarin worden wij regelmatig beperkt, door de omgeving, een organisatie maar ook doorregelgeving waardoor wij onnodig niet aan iets kunnen meedoen.
Deze beperkingen zetten wij in naar uitdagingen omdat er vaak niets is waardoor wij niet kunnen meedoen.
Niet gelijk zeggen dat iets niet kan voordat je eerst alle mogelijkheden hebt bekeken waardoor het wel kan.
Niet de regeltjes laten bepalen wat iemand mag, maar kijken wat er nodig is om iemand zoveel mogelijk te laten mee doen!
Want was is er mooier dan mee te doen met anderen, helemaal als dat voor nooit meer te doen zou zij.
