zondag 26 oktober 2025

In de Herfstvakantie op de fiets naar Schiermonnikoog

 

Zaterdag 18 oktober op mijn fiets naar Brigitte gefietst.

Een mooie zaterdag was het, onderweg hoopte ik dat de komende herfstvakantie week het weer ook aangenaam zou worden.

Zondag 19 oktober heb ik en Brigitte op haar framerunner de Rodeloperrun gelopen.

Ik 5km, Brigitte ging voor de 10km.

De start was dit jaar op een andere plaats dan afgelopen jaren, wel een mooie plek daar aan de Pageplas.


Maandag morgen op tijd uit bed om 56km te gaan fietsen van Spijk naar Lauwersoog.

Wij hadden de wind redelijk mee waardoor onze fietsrit soepel verliep wij hebben het niet helemaal droog gehouden, maar wij zijn niet doorweekt bij de boot aangekomen.

Eenmaal op de boot konden wij ons opwarmen met een lekkere kop koffie.

Wij waren mooi op tijd waardoor wij een mooie plek aan het raam hadden, direct naast de koffie een win win situatie😀

Vanaf de boot zijn wij naar Hotel Graaf Bernstorff gefietst na het inchecken droge kleding aangetrokken om daarna een stukje over het eiland te fietsen.

Maandagmiddag was de zon er bijgekomen wat met een mooie maandagmiddag op Schiermonnikoog werd.

Afgelopen Paasdagen waren wij een paardagen op Schiermonnikoog geweest, er was weinig verandert behalve dat het nu herfstig was buiten.

Elk seizoen heeft haar eigen charme nu een keer in de zomer naar Schiermonnikoog om dat seizoen te kunnen beleven.

Dan is het vast veel drukker op de fietspaden daar waar het nu soms erg rustig, misschien wel stil te noemen, was.


Deze mooie foto gemaakt met de Rode Vuurtoren op de achtergrond.
Een ansichtkaart waardige foto bedacht ik mij toen ik deze foto had gemaakt.
Na het maken van de foto naar de vuurtoren gefietst.
Enorm indrukwekkend gezicht als je direct bij de vuurtoren staat.
Helemaal dat er verderop een tweede vuurtoren staat die bij bij de bouw gelijk was aan de Rode vuurtoren.
Beide waren Rood, nu is de andere wit en wordt niet meer als vuurtoren gebruikt.

Dinsdag morgen zijn wij gaan fietsen, maar weer vrij snel terug naar het hotel gefietst.
"s middags zouden wij een huifkar tocht maken die ging helaas niet door ivm te weinig aanmeldingen.
Waarop wij op onze fietsen zijn gestapt om een stuk te fietsen op Schiermonnikoog.
Het is geen groot eiland dus vrij snel kom je over eerder gefietste paden.
Is dat erg, nee niet echt dan zie je andere dingen die je de vorige keer niet hebt gezien waardoor het net is als daar voor het eerst langs gefietst hebt.

De huifkartocht was verplaatst naar de Woensdag, maar helaas deze rit verviel ook.
Wederom op onze fietsen gestapt om naar het bunkermuseum te fietsen.
Erg interessant om dit te bekijken de bunker is niet zo groot dat je er uren in kunt zijn, wij hebben wel alles gezien om daarna naar het Vredenhof te fietsen, een oorlogs begraafplaats die is gesticht om daar drenkelingen te begraven, maar in de eerste, en tweede wereld oorlog als militaire begraafplaats werd gebruikt.
Na het bezoek van de begraafplaats zijn wij naar de Berkelplas gefietst om daar te lunchen.
Deze woensdagmiddag was het zo lekker weer dat wij, en anderen, heerlijk op het terras buiten konden zitten.

Vanaf de Berkelplas richting het strand gefietst om daar mensen aan het blokarten te zien op het strand.
Woensdag was daar, denk ik, mooi weer voor.
Wij hebben daar even naar gekeken omdat het laag water is was het erg lopen naar de waterkant.
Wij zijn aan het begin op het strand blijven staan het was niet zo mooi weer om in het zand te gaan zitten.


Donderdag was het harder beginnen te waaien, meer regenbuien vandaag.
'S middags zijn wij op de fiets gestapt om over de westkant van het eiland te gaan fietsen.
na nog een kleine ronde gefietst te hebben zijn wij naar Atelier Wrakhout gegaan.
Daar een drone filmpje bekeken waar de ondergrondse zeekabel dwars onder Schiermonnikoog gelegd worden.
Door een prachtig, en kwetsbaar, natuurgebied.
Harm vertelde met heel veel passie dat dat nooit mocht gebeuren.
Teken de Petitie: Leg geen kabel onder Schiermonnikoog en de Waddenzee 

Na het zien van deze film de mooie creaties gezien van bootjes gemaakt door wrakhout dat gevonden is door Harm.

Vandaar zijn wij naar Haven paviljoen Wad Anderz gefietst om daar een lekkere kop koffie te gaan drinken.
Daar moesten wij een hoge trap op om in het paviljoen te kunnen komen.
Eenmaal binnen was het knus en lekker warm, met uitzicht op de haven waar goed te zien was dat het stevig waaide.

Donderdag is alweer de laatste dag van onze midweek op Schiermonnikoog met een prettig verblijf bij Hotel Graaf Bernstorff daar lekker gegeten, bij het Wantij, De Halte en Schiermonnikoog vishandel.





Vrijdagmorgen op tijd ontbeten want het was helaas weer tijd om naar huis te gaan.
Met de harde wind op de achtergrond waren wij alleen maar bezig dat wij straks vanaf Lauwersoog naar Spijk de wind voor ons de goede richting waait.
Na uitgecheckt te hebben onze bagage op de fietsen hadden gedaan zijn wij naar de boot gefietst.
Het dorp uit was wat moeilijker, maar eenmaal voor de wind hoefden wij niet te trappen.
Eenmaal de bocht om kwam de wind vanaf links wat het fietsen erg moeilijk maakte.
Boven op de dijk gekomen om daar op het fietspad de veerdam over te steken zagen wij dat deze al onder water stond, de harde wind blies daar nog eens extra water bij.
Wij zagen dat er iemand halverwege de veerdam het water is was gevallen wat ons deed besluiten wij gaan niet.
Op advies van een gemeentewerker, die daar was, terug naar het dorp gegaan om de boot van 15.30 te nemen.
Tijdens het wachten meerdere lekkere (goedkope) koppen koffie gedronken, heerlijk geluncht bij Hotel van de Berg kreeg ik bericht dat de 10.30 uur boot was vervallen dat er een boot om 14.30 uur naar Lauwersoog ging.

Na de lunch zij wij voor de tweede keer naar de boot gefietst.
De fietsrit was weer lastig, super makkelijk en moeilijk, net als bij de eerste keer.
Boven op de dijk aangekomen was de Veerdam en het fietspad afgesloten.
Hoe komen wij nu bij de boot, het water kwam nog steeds over de veerdam heen.
op de dijk zijn wij achter de bus van Soepboer Fietsverhuur gaan staan daar stonden wij in de windluwte.
Op een gegeven moment kwam de gemeentewerker en iemand van Soepboer dat Soepboer met hun bus onze fietsen naar de boot brachten wij konden het laatste stuk met een Qbuzz bus mee rijden naar de boot.
Ik weet niet als men dat vaker doet, maar wij waren super blij en iedereen die hiep ontzettend dankbaar.

Vanaf de boot hadden wij idd de wind mee naar Spijk.
Het fietsen werd voor ons gemakkelijk gemaakt, de motoren hoefden minder hard te werken waardoor de actieradius van de accu's groter werden.

Onze gedachte om 's avonds Flikken te kijken om daarna op bed te gaan ging niet door.
Door een kabelbreuk, werkzaam heden voetpad, was er geen internet en een tv signaal waardoor wij geen tv konden kijken.
Wel lagen wij op tijd in bed moe van een zeer enerverende dag met belevenissen die wij van te voren niet hadden kunnen bedenken.

Zaterdag na de middag ben ik terug naar Norg gefietst tegen de wind in en soms een klein regenbuitje.
Op de Helperpark was er iemand van zijn scootmobiel gevallen bij een afvalzak in de ondergrondse afvalcontainer te doen.
Ik zag meneer liggen, en dacht dat is niet goed toen hoorde ik meneer roepen.
Gestopt, een tegemoet komende fietser direct geroepen dat hij moest helpen.
Direct een derde jongeman die te hulp schoot.
Met ons drieën meneer omhoog getild waarop hij weer op de scootmobiel  kon gaan zitten.
Meneer meerdere keren gevraagd als het goed ging, ja dat was zo hij was ons zeer dankbaar dat wij hem geholpen hadden.

Dat ik een gegeven goede daad zo snel kon beantwoorden met iets terug voor een ander te doen had ik zeker niet verwacht.
Dat mensen, zonder te vragen van waarom, een ander helpen dot mij heel erg goed💗













 












vrijdag 17 oktober 2025

De regenboog week, de Commingout day en hoe nu verder?

 

Vorige week was het de regenboogweek met op vrijdag 11 oktober commingoutday.

De regenboog vlag werd op heel veel plaatsen gehesen met de boodschap dat bij hun iedereen zich zelf kan zijn altijd en overal.

Maar is dat werkelijk ook zo dat ik overal mijzelf kan zijn zoals ik dat wil, en niet hoe anderen vinden hou ik mijzelf zou moeten zijn.

De reacties die geplaats werden op facebook onder berichten  waarbij de regenboogvlag is opgehangen waren positief.

Maar helaas de negatieve berichten waren wel in de overhand waarbij het mij opviel dat heel veel negatieve reacties wel erg veel op elkaar leken.

Copy en Past gedrag?

Aan welke kant je staat of welke kleur je hebt er zijn blijkbaar altijd mensen die je dan hun mening moeten opdringen als of anderen wel precies als hun moeten zijn dat je anders niet mee telt.

Zou het niet kunnen zijn dat mensen, waarvan je vind dat niet in onze maatschappij passen, misschien wel gelijk als jij over een aantal dingen denken.

Laat ons ons zelf zijn zoals wij jouw laten zijn wie jij wilt zijn.


donderdag 9 oktober 2025

Waarom Coming-Outdag ons wakker moet houden en zwijgen geen neutrale keuze is

 

Zaterdag 11 oktober 2025 is het Coming-Outdag (Coming Out Day).
Wereldwijd wordt er dan aandacht besteed aan het moment waarop een lesbienne, homo, biseksueel of transgender (LHBTI) openlijk zijn of haar seksuele geaardheid of genderidentiteit onthult: het uit de kast komen, oftewel de coming-out.

Voor mij is het niet ik op 1 dag uit kom wie ik ben!
Alle dagen ben ik wie ik zelf wil zijn, niet hoe een ander vind wie ik moet zijn.

Henk Nijmeier, Regenboog Ambasadeur in Drenthe, verteld waarom deze dag zo belangrijk is!

Waarom Coming-Outdag ons wakker moet houden en zwijgen geen neutrale keuze is

Henk Nijmeijer
Regenboogambassadeur Provincie Drenthe. Projectleider Groninger Kracht. Toezichthouder en voorzitter Rekenkamer. Voormalig Statenlid en zorgbestuurder. Gepensioneerd

Rond Coming-Outdag hoor ik steeds vaker de vraag: waarom is het eigenlijk van belang dat ik jouw gender of seksuele voorkeur weet? We moeten elkaar toch gewoon respecteren als mens? Die gedachte is op zichzelf mooi, en ik deel haar in de kern. Maar juist die vanzelfsprekendheid ontbreekt nog vaak. Daarom is Coming-Outdag geen overbodige symboliek, maar een noodzakelijke reminder: zichtbaar mogen zijn is nog altijd niet voor iedereen vanzelfsprekend. En daarom is het belangrijk om er wél woorden aan te geven, om zichtbaar te zijn, om het gesprek niet uit de weg te gaan.

Wanneer iemand zegt dat het niet nodig is om te weten dat ik homo ben, klinkt daar soms de oprechte wens in door om mij als mens te zien, zonder label. Maar tegelijkertijd hoor ik er iets anders in: de ondertoon dat het misschien beter is om erover te zwijgen. Alsof benoemen overbodig is, en alsof gender en seksuele gerichtheid een privézaak zijn die je in het publieke leven maar beter verborgen kunt houden. Juist dat is de paradox: zolang er ongelijkheid bestaat, zolang er afwijzing en onveiligheid is, blijft de keuze om te spreken of te zwijgen geen neutrale keuze maar een teken van privilege. Voor veel hetero- en cisgender mensen is zichtbaarheid nooit een vraag. Hun oriëntatie of identiteit wordt gezien als vanzelfsprekend, neutraal en normaal. Zij hoeven nooit uit te leggen wie ze zijn. Dat is het voorrecht van de norm. Maar voor lhbti+ personen is het vaak anders. Of het nu gaat om school, werk, sport of geloof, telkens weer komt de vraag naar voren: wie ben je en mag je dat laten zien? Zichtbaarheid is dan geen luxe, maar een vorm van bestaansrecht.

Het gaat niet om nieuwsgierigheid naar privéleven, maar om het scheppen van ruimte. Want wat niet benoemd wordt, lijkt niet te bestaan. Als leerlingen in een klas nooit voorbeelden horen van twee moeders of twee vaders, lijkt het alsof die werkelijkheid er niet is. Als in een sportclub nooit gesproken wordt over diversiteit, lijkt de boodschap te zijn dat er maar één manier is om erbij te horen. En als in families gender en seksualiteit taboe zijn, ontstaat er een stilte waarin schaamte en angst groeien. Soms wordt dit gesprek afgedaan als overbodig omdat we in Nederland toch al zo ver zouden zijn. We hebben het huwelijk voor paren van gelijk geslacht, er zijn wettelijke beschermingen en regenboogvlaggen wapperen in steeds meer gemeenten. Maar die zichtbaarheid van enkelen verhult de kwetsbaarheid van velen. Nog altijd horen we verhalen van jongeren die thuis niet geaccepteerd worden, van ouderen die in zorginstellingen opnieuw terug de kast in kruipen, van vluchtelingen die zelfs in ons land geen veiligheid ervaren. Dat maakt duidelijk dat gelijkheid op papier niet hetzelfde is als gelijkwaardigheid in het dagelijks leven.

Sommigen spreken van regenboogmoeheid. Zij vragen zich af waarom het altijd weer over diversiteit moet gaan, waarom er zoveel aandacht naar uitgaat. Vaak zijn dat de mensen die zelf nooit bevraagd zijn op hun bestaan. Regenboogmoeheid komt zelden voor bij degenen die dagelijks geconfronteerd worden met microagressies, uitsluiting of angst om hand in hand te lopen. Voor hen is het gesprek geen keuze, maar een kwestie van overleven. Ik begrijp goed dat er mensen zijn die verlangen naar een samenleving waarin dit allemaal niet meer nodig is. Sterker nog: dat verlangen deel ik. Mijn ideaal is dat we elkaar tegemoet kunnen treden zonder dat labels er nog toe doen, omdat iedereen zich veilig en gezien weet. Maar zo ver zijn we nog niet. Zolang er kinderen zijn die met buikpijn naar school gaan omdat ze niet durven vertellen wie ze zijn, zolang er sporters zijn die hun team verlaten uit angst voor flauwe grappen of harde opmerkingen, zolang er ouderen zijn die hun geliefde verzwijgen bij de zorgverlener, zolang er vluchtelingen zijn die opnieuw hun identiteit moeten verbergen om niet bedreigd te worden, is het noodzakelijk dat we het erover hebben.

Praten over gender en seksuele gerichtheid is geen liefhebberij van een kleine groep activisten, maar een democratische opdracht. Het is de kern van samenleven dat iedereen in vrijheid zichzelf kan zijn, zonder schaamte en zonder angst. En dat vraagt niet alleen juridische gelijkheid, maar ook maatschappelijke erkenning. Dat vraagt om verhalen die verteld mogen worden, om symbolen die gezien mogen worden, om ontmoetingen waarin verschillen niet worden weggemoffeld maar juist een bron van rijkdom zijn.

Als Regenboogambassadeur van Drenthe kom ik dit telkens weer tegen. Ik zie hoe belangrijk het is dat gemeenten, scholen, sportverenigingen en zorginstellingen blijven werken aan een inclusieve cultuur. Dat gaat niet vanzelf. Het vraagt inzet, dialoog en zichtbaarheid. Het vraagt ook om tegenstem te bieden als wordt gezegd dat het allemaal niet meer nodig is. Want zwijgen is nooit neutraal. Zwijgen bevestigt de norm en legt de last bij wie afwijkt. Daarom blijf ik ervoor kiezen om het wel te benoemen. Niet omdat mijn privéleven iemands nieuwsgierigheid moet stillen, maar omdat ik weet dat stilte gevaarlijk is. Zichtbaarheid is geen overbodige luxe. Het is de weg naar een samenleving waarin we elkaar écht als mens kunnen zien, zonder dat er nog onderscheid gemaakt hoeft te worden.

Het is gebleken dat zichtbaarheid, verhalen en symbolen door de jaren heen bepalend zijn geweest voor de strijd om gelijkwaardigheid. Niet omdat we onszelf steeds opnieuw in het middelpunt willen zetten, maar omdat vrijheid pas werkelijk ontstaat als verschillen er mogen zijn. Echte gelijkheid is niet dat we allemaal hetzelfde zijn, maar dat ieder van ons zichzelf kan zijn, zichtbaar en zonder angst.

Coming-Outdag herinnert ons eraan hoe kwetsbaar en kostbaar zichtbaarheid nog steeds is. Het is een dag waarop we vieren dat mensen zichzelf mogen zijn, maar ook erkennen dat dit nog lang niet voor iedereen veilig of vanzelfsprekend is. Zolang zichtbaarheid moed vraagt, blijft Coming-Outdag nodig.

Dat is waarom we het er nog wél over moeten hebben.


dinsdag 9 september 2025

A.I Kunstmatige Intelligentie een zegen of een vloek? Een sportieve ochtend die ik nooit dacht te kunnen beleven.

Vanmorgen heb ik een klein stukje gewandeld.

Sinds afgelopen zaterdag last van mijn rug, door een  tak te verplaatsen is het in mijn rug geschoten.

Zondag ging het helemaal niet meer.

Gisteren en vanmorgen begint de pijn weg te trekken en lukt het weer redelijk om te wandelen.



Nu fiets ik alleen op mijn VanRaam Easy Rider driewielfiets omdat mijn evenwicht orientatie bijna helemaal weg is waardoor ik op een tweewiel fiets niet in balans kan blijven.

Vanmorgen na het wandelen toch maar een ronde gefietst op een tweewielfiets want wonderbaarlijk genoeg waren mijn balans problemen zomaar even weg voor eventjes.



Op de ijsbaan aan de Molenweg in Norg lag een heel mooi, en vlakke ijsvloer dat vroeg erom om een aantal rondjes te schaatsen.
Dat was wel even geleden voor mij dat ik geschaatst had, maar ik was het nog niet verleerd.
Wel ideaal om met 16 Graden in de plus te schaatsen, geen dikke winterkleding nodig😀






Vanaf de ijsbaan ben ik hardlopend naar de manege gerend.
Hardlopen dat doe ik jaren na dit bijna 5 jaar niet meer gekund te hebben.
Sneller kunnen wandelen om de bus nog net te kunnen halen werd uit eindelijk hardlopen.
Van een 5 kilometer hardloopwedstrijd tot aan een halve marathon.
Ook al doe ik aan hardlopen, aangekomen bij de manege moest ik eerst even uit puffen.




In de manege een rustig mak paard uitgezocht.
Mijn laatste keer dat ik paardgereden heb is 40 jaar geleden.
Een rit waarbij ik doodsbang was om te vallen omdat het paard plotseling de sokken erin zette.

Geen zadel op het paard, geen teugels om vast te houden alleen de haren die ik dus heel goed vasthield.
na 2km stopte het paard en kon ik er springen.
Na een fijne rit door het bos het paard terug gezet in de manege.


Vanaf de manege nog een stuk door de bergen gewandeld.
Wat een uitzicht zo hoog in de bergen.
Op een heldere dag als vandaag kon ik duidelijk Assen, Drachten en Groningen zien liggen.
Met een verrekijker had ik de Vam berg wel kunnen zien.
Heerlijk om te wandelen in de frisse berg lucht in Drenthe.







Van het wandelen, fietsen, schaatsen, hardlopen en paardrijden kreeg ik het warm, ik begon er van te zweten.
Als afsluiting van deze sportieve ochtend gezwommen in het Norger meer.
Met borstcrawl was ik vrij snel het het hele meer over gezwommen.
Terug met schoolslag, op mijn rug heel rustig terug gezwommen naar de steiger.
Thuisgekomen mij gedoucht om opgefrist buiten op het terras een kop koffie te drinken. 




Een heel mooi verhaal waarbij ik met Gemini een foto via AI kon laten veranderen zoals ik dat zelf graag wilde.
Mijn grootste wensen laten uitkomen gezeten achter mijn pc.
Super gaaf natuurlijk, maar als ik mijn foto's kan veranderen kan een ander dat ook.
Kan ik een foto van een ander nu wel net zo vertrouwen als ik dit voor gisteren deed?..
AI is natuurlijk een super hulp ons mensen te helpen voor verbeteringen, ons te ontlasten die voor ons erg moeilijk zijn.
Misschien zelfs om ons bij ziekte beter te maken.
Anderzijds kan AI gebruikt worden tegen ons, om mensen op te kunnen lichten, mensen te (mis)bruiken voor iemand anders gewin.

Voor mij was het even een stap uit de realiteit om mijn fantasieën te laten uit komen.

Wat vind jij?
 

Totaal aantal pageviews