Hersenletsel kan iedereen overkomen

Hersenletsel kan iedereen overkomen. Jong en oud. Vaak is er een leven voor en een leven na hersenletsel. Een breuk in de levenslijn. Wat voorheen vanzelfsprekend was, is dat nu niet meer. Uit ervaring weten we intussen dat juist bij thuiskomst er vragen en onduidelijkheden kunnen zijn.

Netwerk van professionals en ervaringsdeskundigen

Voor iedereen die te maken heeft met hersenletsel, biedt Hersenletselcentrum Noord een netwerk van professionals en ervaringsdeskundigen.

Zelf heb ik hersenletsel opgelopen na een cva te hebben gehad.

Veel heb ik zelf moeten uitzoeken maar dat hoef je echt niet alleen te doen.

Heb je of ben je betrokken met hersenletsel en heb je vragen?

Schroom dan niet om te vragen het kan soms veel makkelijker en beter dan je denkt.

Vragen over hersenletsel?

Bel of mail dan met de hersenletselconsulenten.

MAIL UW VRAAG

 06 10 30 88 27

@hersenstichting @NAH_uitleg #geefomjehersenen

Gisteravond naar de uitzending op NPO1 gekeken Geef om je Hersenen!
Goed om te zien en te horen dat er steeds meer vooruitgang geboekt wordt met onderzoeken naar de hersenen.
Hoe dit te "fixen" maar nog veel belangrijker is wat de oorzaak van de hersenletsel is.
Het voorkomen dat je hersenletsel krijgt is denk ik wel het belangrijkst.
Maar daar is veel onderzoek voor nodig en daar is eveneens ook erg veel geld voor nodig.

Zelf ben ik getroffen door een herseninfarct waardoor  hersenletsel heb opgelopen.
Opeens is binnen een tel je leven totaal anders geworden, je wensen en dromen spatten uiteen in plaats van lekker te leven moet je opeens strijden om te kunnen blijven leven.
En als je het overleefd heb moet je de rest van je leven blijven vechten om te kunnen leven met je andere ik.
Je ik die opeens zonder dat je er zelf om gevraagd hebt een heel ander leven moet leiden dan waar je mee bezig was.
Je geestelijk en lichamelijke beperkingen die de dingen die voorheen zo vanzelfsprekend je het nu enorm moeilijk of soms zelfs helemaal onmogelijk maken.
Vanaf het moment dat je hersenletsel hebt moet je altijd blijven strijden om jezelf steeds te "verbeteren" jezelf zien te vinden in iemand waar je misschien wel mee kan leven.

Om het helemaal moeilijk te maken is er dan ook nog het onbegrip van je dierbaren en hulpverleners.
Allemaal doen ze vast hun uiterste best maar de onbegrip die je krijgt omdat niet getroffenen niet kunnen begrijpen wat het hebben van hersenletsel nu met je als mens doet.
Gelukkig maar om eerlijk te zijn ik gun een ander echt niet dat men ook hersenletsel zal krijgen.
Wel is het onbegrip waar wij als getroffenen vaak tegen aanlopen de muur waar bijna niet overheen is te komen.
Ik zeg bijna wat mij is het met heel veel moeite wat mij enorm veel energie heeft gekost om over die muur heen te komen.

Zelf heb ik geaccepteerd wat mij is overkomen dat ik niet meer de Diederik ben wie ik eerst was.
Dat betekent niet dat ik het daarbij laat zitten, elke dag ben ik bezig om mij te verbeteren weer iets meer kunnen doen dan gisteren.
Door te bewegen en zoveel mogelijk onder de mensen te zijn.
Samen bewegen is denk ik het beste voor mij, niet alleen lichamelijk bewegen maar ook geestelijk bewegen door nieuwe andere dingen te doen.
Nu bijna 10 jaar later kan en doe ik best veel nu kan ik er ook beter mee omgaan en weet ik nu ook beter wat mijn grenzen zijn.
Maar grenzen zijn er om over heen te gaan  en dat doe ik ook vrij vaak.
Dat kan afstraffend zijn maar soms blijkt het dat ik de grens kan verder op kan leggen.

#geefomjehersenen #beweegreden #samensporten #herseninfarct #hersenbloeding #sportenisgezond

Mensinge Marathon smaakt dat tot meer? #runmetnah

Zondag 10 februari hen ik tijdens de Mensinge marathon 17 km hardgelopen.
Smaakt dat meer vroeg Brigitte?
Nu ik er steeds meer en langer over nagedacht te hebben kan ik alleen maar toegeven dat het idd naar meer smaakt.
Mijn volgende doel is om een halve marathon te gaan lopen.
De moeilijkheid voor mij is dan weer, wanneer en waar?
Ik denk dat ik dat zeker kan 21,1 km hardlopen.
een tijd van 2 uur en 15 minuten lijkt mij voor mij een mooi uitgangs punt.
Alleen trainen is voor mij niet echt mijn ding, vind dat erg lastig dat alleen te doen.
Maar goed waar een wil is een weg, ik wil dat wel erg graag dus moet daar zeker iets aan gaan doen.
#runmetnah

Karakter verandering door frustraties bij hersenletsel?

Als iets mij niet lukte wat ik graag wilde dan frustreerde mij dat enorm, door meerdere keren proberen lukt het daarna gelukkig meestal wel.
Dat was voor mijn cva niet anders dan na mijn cva, in mei 2009 ben ik getroffen door een herseninfarct in mijn kleine hersenen.
Van heel veel dat ik geleerd had vanaf mijn geboorte dat moest ik nu weer opnieuw leren.
Van de meest simpele dingen die iedereen kan tot ingewikkelde nieuwe dingen vroeg en vraagt nog steeds erg veel energie van mij.
Zowel lichamelijk als geestelijk moet ik mij enorm inspannen om iets voor elkaar te kunnen krijgen.
Door het steeds weer opnieuw te proberen ben ik steeds verder gekomen in mijn kunnen.
Nadat iets mij gelukt is om te doen of er "werkt" opeens iets weer dan moet ik dit blijven herhalen om te kunnen onthouden hoe dit moet.
Als dingen niet lukt wat voor mijn cva wel lukte dan frustreert mij dit wel enorm.
Niet alleen dat het mij niet lukt maar zeker ook omdat ik het eerst wel kon zonder er bij hoeven na te denken.
Deze strijd heb ik alle dagen de hele dag door, de ene dag wil alles perfect een andere dag wil er niets.

Vaak wordt er gezegd dat ik verandert ben qua karakter, en dat klopt ook helemaal ik ben veranderd.
Plotseling geheel onverwacht wordt je wakker in het ziekenhuis en kun je bijna niets meer.
Lichamelijk ben je nog redelijk het zelfde maar geestelijk ben je een heel ander mens geworden.
Bijna weer een baby die alles nog moet leren om groot te worden.
Dat moment waarop je erachter ben gekomen dat je opeens iets anders bent dat is zo frustrerend dat is niet te omschrijven.
Vanaf dat moment moet je je zelf weer op nieuw uitvinden, niet alleen dat je weer kunt lopen en alle andere "gewone"dingen maar ook moet jij je zelf weer uitvinden.
Diep van binnen ben je nog de oude persoon van voor je cva, maar na je cva moet je nieuwe dingen leren maar omdat je een verleden hebt gehad ga je daar toch een beetje mee verder.
Door je cva en de tijd kijk je nu anders tegen dingen en anderen aan, dat is wel bepalend voor wat voor persoon je gaat worden.

Zelf zeg ik dat je diep van binnen dezelfde persoon blijft met de zelfde karakter, je nieuwe ik komt opeens in een ander leven waar er zoveel verandert is dat je bijna alles opnieuw moet uitvinden.
Dat je dan een ander persoon wordt is dan alleen maar logisch, maar precies omschrijven of uitleggen dat kan ik niet.
Karakter eigenschappen zit zo diep in iemand en het is ook niet op een schaal van iets te kunnen verklaren.

Als is de persoon verandert naar jouw maatstaven probeer je dan eens te verplaatsen in die andere.
Stel jezelf eens voor dat opeens jouw leven totaal op zijn kop ligt, niet meer wil en kan wat je eerst zonder te hoeven kon doen.

Het moeilijkste aan dit alles dat je het niet kunt, je kun het niet meten of zien op een foto os een scan.
Je weet dat er iets anders is maar je kunt het niet uitleggen en/of verklaren aan anderen.
Zelfs als je net als mij nog wel gewoon kunt praten is het niet te doen.
Je kunt alleen maar de andere vertrouwen dat de getroffene nog steeds diep van binnen de oude persoon van voor het gebeurde is.
Maar vergeet niet dat er heel wat gebeurd is wat de getroffene niet begrijpen kan en elke dag dezelfde vraag heeft.

Ps dit is uit mijn eigen beleving.

Winter wandeling door de sneeuw

Vanmorgen fijn gewandeld in de sneeuw in het bos.
Ik wilde gaan hardlopen maar sneeuw kan gladheid geven waar ik met mijn evenwicht storing niet kan gebruiken.
Daarom maar gewandeld door een wit, stil en een vredige landschap.
Tijdens het wandelen ook veel sporen van dieren gezien.
Welke dieren dat zouden moet \zijn dat weet ik niet, ik vermoed hazen en hertjes.
Door de sneeuw die er nu ligt kun je mooi zien welke bedrijvigheid er heerst in een bos.
Voor een leek helemaal, ik geniet er van en laat alles zijn gang gaan.

Gisteravond yoga, gegeven door Anelies, gedaan met Beweegreden Norg.
Ik zag er eerst tegen op, bang dat ik teveel last van mijn evenwicht zou krijgen waardoor ik niet mee kon doen.
Maar gisteravond ging het goed en voelde het ook erg fijn.
Vanmorgen uitgerust en ontspannen wakker geworden.
Hierdoor met een frisse blik en veel zin op stap gegaan.
Morgenavond hebben we fysiofit in het bewegingscentrum in Norg.
Een andere manier van bewegen en vast veel inspannender dan yoga.

Buiten beweegreden beweeg ik nog veel meer.
Bewegen is goed voor lichaam en geest, denk bij mij wel letterlijk te noemen.
Sinds mijn CVA in mei 2009 hebben mijn hersenen en lichaam zich verbeterd waardoor er sommige dingen zelfs zijn verbeterd.
Denk wel dat ik nu meer van het leven geniet dan voor mijn CVA, helemaal omdat je leven plotseling er heel anders kan uit zien.

Hier nog een aantal winter foto's, ps live is het veel en veel mooier.

Leven van voor mijn NAH en leven met NAH

Ik heb nah (niet aangeboren hersenletsel) dit is in mei 2009 gekomen door een cva, bij mij was dat een herseninfarct.
Ik had een leven van voor mijn nah, en nu leef ik met nah.
Is je leven dan anders dan voorheen, in mijn geval is dat het wel.
Bijna 10 jaar geleden werd ik wakker in het ziekenhuis en kon ik niets met mijn rechterkant van mijn lichaam ik begreep toen niet goed hoe dat kon.
Dan werd mij verteld dat ik een herseninfarct had gehad en dat ik daarom veel dingen niet meer kon.
Toen dacht ik nog dat is niet mooi, dat wordt tijdje ziekenhuis, paar weekjes thuis en dan weer fijn werken op dat moment maakte ik mij er niet druk om.
Toen werd mij ook verteld dat ik ik niet mocht gaan slikken, normaal als je slikt gaat het in je slokpijp maar bij mij werkte het niet en kwam alles in mijn luchtpijp en vervolgens in mijn longen.
Oftewel als je slikt ga je dood, zo kwam het bij mij binnen.
Daardoor werd ik doodsbang om te gaan slapen, stel dat ik dan toch slik dan wordt ik nooit meer wakker.
Na drie dagen hebben ze mij in slaap gebracht en heb ik bijna een week geslapen, die maandagavond heb ik zelf alles uit mijn mond getrokken omdat ik dacht dat ik aan het stikken was.
Vanaf dat moment wilde ik maar 1 ding weer zelfstandig kunnen eten en drinken dat vond ik op dat moment belangrijker dan weer kunnen lopen.
Ondertussen in het ziekenhuis ook fysio gehad en op de gang gesteund door 2 fysiotherapeuten mijn eerste rondje over de gang gelopen en dat voelde heerlijk.
Na 5 weken ben ik naar Beatrixoord in Haren gebracht liggend in een ambulance dat wel, in de ambulance heb ik ook tegen mijn moeder gezegd heen lig ik nog maar ik ga lopend terug Beatrixoord verlaten.
17 september ben ik ook lopend Beatrixoord uit gekomen, moest nog wel even via het ziekenhuis om mijn pegsonde er uit te laten halen maar dat was voor mij het einde van het ziekenhuis en revalidatie oord.
Op dat moment denk je de wereld weer aan te kunnen maar dan kom je erachter dat je nog maar aan het begin staat van je veranderde leven.
Niets gaat meer zoals daarvoor en moest ik heel veel dingen opnieuw leren.
Van de meeste dingen wist ik wel hoe het moest maar nu moest ik het zelfde doen alleen dan met de beperkingen die ik aan mijn cva heb overgehouden.
Met vallen en weer opstaan en dan nog harder vallen maar toch weer op gaan staan ben ik steeds verder gekomen.
Vaak kreek ik dan de opmerking, je ben verbeterd straks weer de oude, dan dacht ik was het maar zo.
Zelf benoem ik het dat ik er handiger in geworden ben ondanks mijn beperkingen.
Ik doe alleen de dingen die ik ook kan, soms als ik alleen ben probeer ik dingen die ik eerst kon en nu niet meer kan om te zien als het misschien mij nu wel lukt.

Met mijn easyrider driewielfiets, mijn evenwicht is bijna helemaal weg, kon ik weer fietsen mij zelf verplaatsen zonder steeds anderen te moeten vragen, vrijheid om te kunnen gaan wanneer ik dat wil.
Door het fietsen is mijn conditie verbeterd en voelde ik mij niet alleen lichamelijk beter maar geestelijk werd ik ook steeds sterker om met mijn nah om te kunnen gaan.
Schrijven met rechts dat kon ik ook niet meer net als hardlopen maar op een gegeven moment kon ik opeens weer met rechts schrijven.
Ik had een boodschappen briefje met mijn rechterhand geschreven eigenlijk zonder erg er in te hebben dat ik het met rechts deed.
Op het moment dat ik het besefte heb ik gehuild van blijdschap iets wat niet meer werkte werkte nu wel weer, dat gaf mij de energie om door te zetten want als dit opeens weer werkte dan misschien gebeurd dat ook wel met de andere beperkingen.
één van die dingen is ook hardlopen want dat lukte in het begin helemaal niet ik kon net een stukje wandelen, als ik sneller wilde lopen werkte mijn rechterbeen niet mee mijn hersenen konden dat niet zo snel verwerken.
Sinds eind 2014 wilde het opeens wel en sindsdien dat het mij lukt oom te hardlopen gaat het wandelen mij ook steeds beter af.
Bewegen kost mij erg veel energie maar wat je er voor terug krijgt is zoveel meer.
Er zijn zoveel dingen buiten het sporten om dat nu ook veel beter en/of makkelijker gaat.
Nu met Brigitte doen we veel dingen samen ook al hebben we allebei nah en hebben daarbij ieder onze eigen beperkingen samen komen we steeds verder.

Als ik zit of recht op sta dan zie je bijna niets aan mij dat ik beperkingen wat het mij soms erg lastig maakt.
Dat mijn evenwicht systeem niet zo werkt als bij anderen, geen controle over mijn rechterkant van mijn lichaam heb.
Een voorbeeld:
badminton vind ik erg leuk om te doen, maar daarbij beweeg je veel van links naar rechts en naar voren en weer terug.
Gelijktijdig moet ik dan ook de shuttle in de gaten houden en dan hopen dat ik op het goede moment de racket sla en daarbij de shuttle raak.
Het richten met mijn ogen werkt niet meer zo als ik het graag zou willen en daarbij het niet goed controleren van van mijn rechterarm maakt het badminton voor mij enorm moeilijk en zwaar.
Want hoe vermoeider ik wordt hoe moeilijker het concentreren gaat.
Vooraf een warming up doen doe ik liever niet wat daar wordt ik moe van, geestelijk moe bedoel ik dan, moe in mijn hersenen waardoor het badmintonnen nog zwaarder wordt en ik er eerder meet moet stoppen omdat het dan niet meer gaat.

Ja ik heb nah maar nah bepaalt niet mijn leven dat bepaal ik zelf.
Er zijn zoveel mooie dingen die ik nog steeds kan en door mijn nah heb ik erg veel mooie nieuwe dingen mogen ontdekken en kunnen doen.
Door nah is het niet altijd makkelijk maar elke keer als mij iets  lukt dan ben ik super blij en gemotiveerd om door te gaan.
De wereld om mij heen is zo groot er zal vast iets zijn wat bij mij past.
Als het mij vandaag niet lukt dan lukt het mij morgen misschien wel en anders een paar dagen later, lukt het dan nog niet probeer ik eerst wat anders.

@TomTom @ASICSeurope @Menzis #samengezond10 km hardgelopen

Vanmorgen 10 km hardgelopen en dat ging best wel lekker.
Voor mijn gevoel het hele stuk op één en dezelfde tempo kunnen lopen, bij thuiskomst TomTom Sports bekeken en het bleek ook inderdaad zo te zijn.
Met een gemiddelde snelheid van 6,06 min/km ben ik vandaag zeer tevreden mee.
Na deze 10 km een stukje gewandeld om daarna weer verder te gaan hardlopen.
Goed luisteren naar mijn lichaam heb ik geprobeerd om op één tempo proberen te lopen.
Het voelde niet altijd even goed, dan wat langzamer dan wat sneller als ik dacht dat het kon, maar het werden 3 moeilijke en belabberde kilometers.
Hierna rustig terug naar huis gewandeld om onder de douche lekker mijn spieren op te warmen.