Mei 2009 nu 12 jaar geleden veranderde mijn leven plotseling.
Opeens kon ik bijna niets meer en was aan bed gekluisterd.
Het ziekenhuis en daarna revalidatie oord hebben mij weer goed op weg geholpen dat ik uiteindelijk mij zelf thuis alleen kon redden.
Daarna begon eigenlijk mijn nieuwe leven!
Een leven wat ik mij echt niet had kunnen voorstellen of beter gezegd ik had nooit kunnen bedenken dat mij dit zou overkomen.
Met vallen en opstaan oftewel lerend van wat goed gaat maar zeker ook wat niet goed gaat.
Daarbij heb ik zeker geleerd wat vandaag niet lukt dat lukt mij misschien later wel.
Dat was en is nog steeds mijn houvast, wat nu niet lukt komt later wel en lukt het dan nog niet helaas dan!
Vooruit kijken en zoveel mogelijk proberen te genieten van het leven.
Sporten is een uitlaat klep voor mij geworden maar sporten is ook erg belangrijk om te revalideren en om ook zo gezond mogelijk te blijven.
Daardoor lijkt het alsof het beter met mij gaat en misschien zelfs beetje genezen!
Maar dat is het niet, ik kan er wel veel en veel beter mee omgaan ik weet mijn sterke maar ook mijn zwakke punten.
Wat mij niet lukt dat doe ik ook niet.
Afgelopen jaren kan ik er steeds beter mee omgaan zowel geestelijk als lichamelijk.
Ik ben geen 2.0 of zo ik ben en blijf de persoon die ik altijd was.
Sommigen hebben daar nog wel eens moeite mee en denken dat een verandering door het infarct is gekomen.
Dit heeft mij uiteindelijk wel sterker gemaakt en durf ik ook meer voor mij zelf op te komen.
Het leven eindigt echt niet als je NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) hebt, je moet het anders doen dan wat je gewend of misschien gehoopt had.
Zelf heb ik mijn NAH geaccepteerd ik hoop dat anderen mij accepteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten