Leven van voor mijn NAH en leven met NAH

Ik heb nah (niet aangeboren hersenletsel) dit is in mei 2009 gekomen door een cva, bij mij was dat een herseninfarct.
Ik had een leven van voor mijn nah, en nu leef ik met nah.
Is je leven dan anders dan voorheen, in mijn geval is dat het wel.
Bijna 10 jaar geleden werd ik wakker in het ziekenhuis en kon ik niets met mijn rechterkant van mijn lichaam ik begreep toen niet goed hoe dat kon.
Dan werd mij verteld dat ik een herseninfarct had gehad en dat ik daarom veel dingen niet meer kon.
Toen dacht ik nog dat is niet mooi, dat wordt tijdje ziekenhuis, paar weekjes thuis en dan weer fijn werken op dat moment maakte ik mij er niet druk om.
Toen werd mij ook verteld dat ik ik niet mocht gaan slikken, normaal als je slikt gaat het in je slokpijp maar bij mij werkte het niet en kwam alles in mijn luchtpijp en vervolgens in mijn longen.
Oftewel als je slikt ga je dood, zo kwam het bij mij binnen.
Daardoor werd ik doodsbang om te gaan slapen, stel dat ik dan toch slik dan wordt ik nooit meer wakker.
Na drie dagen hebben ze mij in slaap gebracht en heb ik bijna een week geslapen, die maandagavond heb ik zelf alles uit mijn mond getrokken omdat ik dacht dat ik aan het stikken was.
Vanaf dat moment wilde ik maar 1 ding weer zelfstandig kunnen eten en drinken dat vond ik op dat moment belangrijker dan weer kunnen lopen.
Ondertussen in het ziekenhuis ook fysio gehad en op de gang gesteund door 2 fysiotherapeuten mijn eerste rondje over de gang gelopen en dat voelde heerlijk.
Na 5 weken ben ik naar Beatrixoord in Haren gebracht liggend in een ambulance dat wel, in de ambulance heb ik ook tegen mijn moeder gezegd heen lig ik nog maar ik ga lopend terug Beatrixoord verlaten.
17 september ben ik ook lopend Beatrixoord uit gekomen, moest nog wel even via het ziekenhuis om mijn pegsonde er uit te laten halen maar dat was voor mij het einde van het ziekenhuis en revalidatie oord.
Op dat moment denk je de wereld weer aan te kunnen maar dan kom je erachter dat je nog maar aan het begin staat van je veranderde leven.
Niets gaat meer zoals daarvoor en moest ik heel veel dingen opnieuw leren.
Van de meeste dingen wist ik wel hoe het moest maar nu moest ik het zelfde doen alleen dan met de beperkingen die ik aan mijn cva heb overgehouden.
Met vallen en weer opstaan en dan nog harder vallen maar toch weer op gaan staan ben ik steeds verder gekomen.
Vaak kreek ik dan de opmerking, je ben verbeterd straks weer de oude, dan dacht ik was het maar zo.
Zelf benoem ik het dat ik er handiger in geworden ben ondanks mijn beperkingen.
Ik doe alleen de dingen die ik ook kan, soms als ik alleen ben probeer ik dingen die ik eerst kon en nu niet meer kan om te zien als het misschien mij nu wel lukt.

Met mijn easyrider driewielfiets, mijn evenwicht is bijna helemaal weg, kon ik weer fietsen mij zelf verplaatsen zonder steeds anderen te moeten vragen, vrijheid om te kunnen gaan wanneer ik dat wil.
Door het fietsen is mijn conditie verbeterd en voelde ik mij niet alleen lichamelijk beter maar geestelijk werd ik ook steeds sterker om met mijn nah om te kunnen gaan.
Schrijven met rechts dat kon ik ook niet meer net als hardlopen maar op een gegeven moment kon ik opeens weer met rechts schrijven.
Ik had een boodschappen briefje met mijn rechterhand geschreven eigenlijk zonder erg er in te hebben dat ik het met rechts deed.
Op het moment dat ik het besefte heb ik gehuild van blijdschap iets wat niet meer werkte werkte nu wel weer, dat gaf mij de energie om door te zetten want als dit opeens weer werkte dan misschien gebeurd dat ook wel met de andere beperkingen.
één van die dingen is ook hardlopen want dat lukte in het begin helemaal niet ik kon net een stukje wandelen, als ik sneller wilde lopen werkte mijn rechterbeen niet mee mijn hersenen konden dat niet zo snel verwerken.
Sinds eind 2014 wilde het opeens wel en sindsdien dat het mij lukt oom te hardlopen gaat het wandelen mij ook steeds beter af.
Bewegen kost mij erg veel energie maar wat je er voor terug krijgt is zoveel meer.
Er zijn zoveel dingen buiten het sporten om dat nu ook veel beter en/of makkelijker gaat.
Nu met Brigitte doen we veel dingen samen ook al hebben we allebei nah en hebben daarbij ieder onze eigen beperkingen samen komen we steeds verder.

Als ik zit of recht op sta dan zie je bijna niets aan mij dat ik beperkingen wat het mij soms erg lastig maakt.
Dat mijn evenwicht systeem niet zo werkt als bij anderen, geen controle over mijn rechterkant van mijn lichaam heb.
Een voorbeeld:
badminton vind ik erg leuk om te doen, maar daarbij beweeg je veel van links naar rechts en naar voren en weer terug.
Gelijktijdig moet ik dan ook de shuttle in de gaten houden en dan hopen dat ik op het goede moment de racket sla en daarbij de shuttle raak.
Het richten met mijn ogen werkt niet meer zo als ik het graag zou willen en daarbij het niet goed controleren van van mijn rechterarm maakt het badminton voor mij enorm moeilijk en zwaar.
Want hoe vermoeider ik wordt hoe moeilijker het concentreren gaat.
Vooraf een warming up doen doe ik liever niet wat daar wordt ik moe van, geestelijk moe bedoel ik dan, moe in mijn hersenen waardoor het badmintonnen nog zwaarder wordt en ik er eerder meet moet stoppen omdat het dan niet meer gaat.

Ja ik heb nah maar nah bepaalt niet mijn leven dat bepaal ik zelf.
Er zijn zoveel mooie dingen die ik nog steeds kan en door mijn nah heb ik erg veel mooie nieuwe dingen mogen ontdekken en kunnen doen.
Door nah is het niet altijd makkelijk maar elke keer als mij iets  lukt dan ben ik super blij en gemotiveerd om door te gaan.
De wereld om mij heen is zo groot er zal vast iets zijn wat bij mij past.
Als het mij vandaag niet lukt dan lukt het mij morgen misschien wel en anders een paar dagen later, lukt het dan nog niet probeer ik eerst wat anders.