Het begon met veel bos maar hoe verder ik kwam hoe opener het werd.
Ook dit moois zag ik, een merrie met veulen en ik vermoed dat in de verte de vader (hengst).
Super gaaf om dit in de vrije natuur te kunnen zien.
Een groot gebied was afgesloten omdat dat een vogel gebied is.
Weinig vogels gezien maar wel erg veel gehoord.
Maar hoe hoger ik kwam kreeg ik het steeds moeilijker.
Halverwege langzaam en erg voorzichtig weer naar beneden gelopen.
Ik heb geen geen hoogtevrees dacht ik altijd.
Toch heb ik er nu erg veel last van, misschien komt het door het Wallenberg Syndroom dat zou ik niet weten.
Wel baalde ik flink dat ik niet naar boven durfde te gaan om alles goed te kunnen overzien en nog meer van dit mooi natuur gebied te kunnen genieten.
Vanaf de uitkijk toren ben ik door gewandeld.
Niet goed weten waar ik nu was en waar ik naar toe ging.
Achteraf had ik beter terug kunnen wandelen.
Maar op een gegeven moment was er een klap hekje waar ik langs kon en op een heel smal paadje terecht kwam.
Een plek waar niemand anders was en ik daar alleen aan het dwalen was absoluut niet meer wetend waar ik was en welke richting ik uit ging.
Daar stond de uitkijktoren waar ik niet op durfde.
Toen had ik een beetje in de gaten hoe ik aan het lopen was.
Ik hoopte ergens uit te komen waarbij ik zo weer bij mijn vertrekpunt zou aankomen.
Helaas was dat niet het geval en kwam ik op het fietspad uit die richting de Norgervaart loopt.
Gelukkig kon ik weer eerder naar links afslaan lopen naast een brede waterweg kwam ik weer op de Kolonievaart uit.
De laatste kilometers waren lang en erg saai.
Maar met het beeld van de merrie en haar veulen in mijn gedachte was ik alsnog tevreden.
Ik was blij dat ik kon zitten.
Via Veenhuizen terug naar huis gefietst.
Voor vandaag genoeg beweging gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten