Afgelopen donderdagmiddag een rondje gefietst. Dat het buiten nu wat afgekoeld is vind ik persoonlijk wel lekker. Ik ben wel een koudkleum, koud weer hoeft van mij ook niet. Mijn lichaam wil warmte hebben. Mijn hersenen liever niet te warm. Ik kan het weer niet bepalen, gelukkig maar zou dan heel veel mensen niet echt blij maken.
Verbeeld ik het mij of zijn de spieren aan mijn rechterkant stijfer geworden? Het voelde wel zo. Conditie is geen probleem volhouden van een fietsrit of hardlopen dat gaat mij goed af. Ik blijf doorgaan verdovende middelen zijn een verslaving maar sporten is voor mij verslavend. Het gevoel van na het sporten dat is niet te omschrijven. Het zweten van het sporten even weggelaten, niet altijd prettig en soms ongewenst, zweet dat van mijn voorhoofd in de ogen sijpelt hoeft van mij echt niet.
De afgelopen jaren ben ik wel vooruit gegaan, niet dat mijn beperkingen weg zijn ik vind het wel makkelijker om er mee om te gaan. Ik kan nu langere afstanden fietsen en hardlopen lukt mij nu. En ik graag nog zo veel meer. Maar alles op z'n tijd. Het belangrijkste is om elke dag te genieten wat lukt. Ik kijk toch met regelmaat terug hoe het in het begin was en hoe het nu met mij gaat. De onderzoek tocht naar wie en wat van mij duurt nog mijn hele leven. Gelukkig krijg ik met onverwachte momenten te maken die mij sterk houden.
Hoe ik kijk naar de toekomst. Positiefmaar wel bedachtzaam en aanpassen aan de omstandigheden als dat van mij gevraagd wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten