@hersenstichting @vanraam 13 Jaar NAH mijn Ervaringsverhaal #nah #ervaringsverhaal

 

13 Jaar NAH mijn Ervaringsverhaal

 

Mei 2009 werd ik wakker in het ziekenhuis, ik had een herseninfarct gehad werd mij mede gedeeld. Ik werd naar de intensive care afdeling gebracht. Vandaar naar medium care. Ongeveer 5 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen om per ambulance naar het revalidatieoord gebracht te worden. Liggend op een brancard want meer dan liggen kon ik op dat moment niet. Wat waren mijn verwachtingen opdat moment, dat ik weer de Diederik was voordat ik in het ziekenhuis terecht kwam, wat anders! Na drie maanden revalidatie ben ik lopend naar buiten gekomen. Lopend als een aangeschoten persoon die geen gecontroleerde bewegingen maakte.

En toen begon het pas. Mijzelf van alles opnieuw aanleren om mijn weg te vinden nu ik opeens toch heel veel normale dingen niet zomaar weer kon doen. Januari 2010 mijn Easy Rider driewielfiets gekregen. Dat ging niet zo als ik geprobeerd had in het revalidatiecentrum alsnog is er trapondersteuning opgekomen. Op 1 maart 2012 ben ik in Norg komen te wonen. Om de voor mij nieuwe omgeving goed te leren kennen begon ik steeds meer te fietsen. Fietsen werd niet alleen een soort van uitlaatklep voor mij ik begon mij ook steeds prettiger te voelen. Zowel lichamelijk als geestelijk kon ik steeds meer aan. Zo durfde ik ook steeds meer als eerst naar mijzelf te luisteren in plaats van te luisteren naar een ander. Het was zeker allemaal goed bedoeld, maar het was net of dat ik meer moest zijn hoe een ander vond dat ik moest zijn dan wie ik zelf graag wilde zijn.

Opeens lukte het mij weer om te hardlopen, het wandelen ging steeds beter. Mijn conditie verbeterde. Ik voelde mij steeds beter in mijn vel zogezegd. Ik ben niet meer dat zielige figuur, zo voelde het soms voor mij aan, ik durfde op te staan en ergens in het midden te gaan staan. Vrijwilligers werk gaf mij weer een doel om er voor te gaan, ik stond niet meer aan de zij lijn. Meedoen is wat ik wil!

Samen met Brigitte doe ik veel leuke dingen, samen wandelen, fietsen, hardlopen op vakantie enz. Een opmerking van iemand: jullie doen alleen maar leuke dingen! Waarom zou je tijd willen besteden aan het doen van niet leuke dingen. Beide kunnen we niet meer wat we voorheen konden. Nu doen we wat we wel kunnen. Je moet nooit over je grenzen heen gaan is mij wel eens verteld, maar als je nooit over de grens gaat weet je ook niet waar de grens precies is. Door over de grens te gaan van je kunnen kom je verder dan je van tevoren gedacht had. Vaak zijn we te ver over onze grenzen van ons kunnen gegaan. Dat hield ons niet tegen om de volgende keer nog verder te gaan. Want wat is nu mooier om later te zeggen: weet je nog toen dachten we dat we niet verder konden dan zover. Moet je zien waar we nu zijn!

Zoveel mogelijk genieten van het leven. Alleen doen wat ik kan en wat ik leuk vind. Buiten in beweging zijn vind ik het fijnst. Hardlopen voor mijn conditie en uithoudings vermogen. Wandelen om zo dicht mogelijk van de natuur te kunnen genieten. Op de fiets om langere afstanden te kunnen afleggen en andere gebieden te verkennen. Sporten of bewegen is wel de manier om mijn lichaam zo soepel en gezond mogelijk te houden. Ik wil niet meer wakker worden in het ziekenhuis met een zeer vervelende mededeling waarbij ik opeens niets meer kan en een ander leven voor mij krijg dan ik verwacht had.